 width="475" height="400"> |
::May your Christmas be filled with Joy and laughter to build memories to last a lifetime!
There goes some red wine on your name!
Cheers.::
.:Lo wrote this at: 7:33 PM:.
...
::Het droompacket
Ik droomde dat ik langzaam leefde...
Nooit heb ik echt het gevoel gehad dat ik werkelijk droomde, maar de afgelopen maanden heb ik het beseft dat ik wel droom en dat in tegendeel, dat ik langzamerhand leef.
Dromen met verrukkelijke avonden met een zielsverwante iemand...
Telkens als ik jou zie, maakt zich een bepaalde lichtheid van me meester.
In me dromen zou ik dat verliefdheid noemen, maar ik werkelijkheid noem ik het gewoon lichtheid. Toch ben ik graag verliefd, ik droom graag. Dat houdt me geestelijk jong en stimuleert mijn verbeelding.
Ik heb het echter over lichtheid, dat is iets anders dan verliefdheid. Verliefdheid is een huis dat in brand staat, een snelle, diepe trek aan een sigaret; de lichtheid van jou en ik is vergelijkbaar met de zachte warmte van de zon, met mei dagen, lentedagen, als de magnolia’s in bloei staan en als surfmuziek op de cd-speler draait.
En fin, dit klinkt meet als een dramatische of net te romantische scène die eigenlijk alleen maar clichés bevat. Het gaat er om, dat ik lichtverliefd ben, dat ik droom dat ik langzaam leef. Dat vandaag een extra dag is van onze geschiedenis, maar voor jou is het een begin van een nieuwe tijd, een eindeloze… vol schoonheid, maar alleen die echte. Echte schoonheid is niet oppervlakkig, maar is de uitdrukking van diepe gedachten, een rijke verbeelding, empathie en mededogen, van een buitengewoon vermogen tot liefde en van nog wel wat andere dingen.
Ik ben een dromer, maar ik leid toch een doodgewoon bestaan. Mijn dagen vullen zich met woorden, met beelden, met foto’s, met namen, met muziek, met beelden uit films. Zoals de slotscène uit Forrest Gump, Het leven betekent niet veel, maar sommige momenten en vooral mensen zoals jou betekenen alles.
Gefeliciteerd met je verjaardag.
Te quiero.::
.:Lo wrote this at: 7:43 AM:.
...
::Dias de lluvia
Bogotá is a city of sinners, remmants of wilderness have been left behind. Through these great sunken mountains you can traverse the city, beneath the streets. Look up to the floating neigbourhoods, full of a significant presence in the city’s literature.
I dove into Bogota’s sunken rooms of green sunlight. Then, I found out I was still half a city away. Again and again I saw green before me and the eye had to search along the wall of sky to the smoke of burnt tobacco across bridges and streets. They all connect the dots together. It was a moment of cubism.
It’s a rainy city, winds and rains sweep the fictional city, gathering and sorting detritus: leaves, lost papers, a winter’s accumulation of words.
All winter I wore the city like the skin on a still body of water; it floated above me and I breathed it in as if through gills. It weighed upon me, like water measuring the weight of souls. But in this season I rise through it, muddying the water, breaching the surface. The winter has made me feral, and now I roar through Bogota with my teeth bared, biting at the wind.
I am voracious.
All at once the city is suffused with light, and alive with its own shouting narratives. The mood in the cab line is festive; you feel fierce joy at the way people scream their brains out at the margins of the highway. Even dog shit is amusing, for now.
Bogota quickens, until its stories spill out in a gush of muddy water and cigarette butts. Newborn, they are unkempt and demanding. They scream for attention. They grow to monstrous adolescence in days, writing coarse poems in the red buses laneways. Security guards follow them in galleries, protecting a so called painting, true art. They have no regard for history.
But at night they curl at the base of bridges by numbers…
116
127
134
100
68
they curl, warmed by the vibration of the city’s traffic. It pulsates in them, and by dawn they have memorized the urban cadences. A lightbulb pops at the hacienda and someone is there to record it, knowing that small tragedies are metaphors for the large ones. A contruction site reveals a row of bottles, pipe stems and fossils, and suddenly the city grows a memory, for now. Two stories pass on breakdown buses, a glimpse of love found, lost, or ignored. But that’s all right: there’s always another one coming along, dawling infront of the fruit stall, feeding stale crusts to pigeons and sparrows, grabbing a hot dog before the evening ends, drinking Jack before midnight, walking headlong through the traffic, or being wheeled along in a public little bus, ejecutivo.
Bogota is liminal. It is also alluvial, vulvar and valvular. You might add: it is vulgar. And I would reply: it is learning to speak, let it.
Few of us can say we were born in this city, but we give birth to it everyday.
Plaza del Che
MamBo's view
::
.:Lo wrote this at: 7:19 PM:.
...
There goes some red wine on your name!
Cheers.::
Ik droomde dat ik langzaam leefde...
Nooit heb ik echt het gevoel gehad dat ik werkelijk droomde, maar de afgelopen maanden heb ik het beseft dat ik wel droom en dat in tegendeel, dat ik langzamerhand leef.
Dromen met verrukkelijke avonden met een zielsverwante iemand...
Telkens als ik jou zie, maakt zich een bepaalde lichtheid van me meester.
In me dromen zou ik dat verliefdheid noemen, maar ik werkelijkheid noem ik het gewoon lichtheid. Toch ben ik graag verliefd, ik droom graag. Dat houdt me geestelijk jong en stimuleert mijn verbeelding.
Ik heb het echter over lichtheid, dat is iets anders dan verliefdheid. Verliefdheid is een huis dat in brand staat, een snelle, diepe trek aan een sigaret; de lichtheid van jou en ik is vergelijkbaar met de zachte warmte van de zon, met mei dagen, lentedagen, als de magnolia’s in bloei staan en als surfmuziek op de cd-speler draait.
En fin, dit klinkt meet als een dramatische of net te romantische scène die eigenlijk alleen maar clichés bevat. Het gaat er om, dat ik lichtverliefd ben, dat ik droom dat ik langzaam leef. Dat vandaag een extra dag is van onze geschiedenis, maar voor jou is het een begin van een nieuwe tijd, een eindeloze… vol schoonheid, maar alleen die echte. Echte schoonheid is niet oppervlakkig, maar is de uitdrukking van diepe gedachten, een rijke verbeelding, empathie en mededogen, van een buitengewoon vermogen tot liefde en van nog wel wat andere dingen.
Ik ben een dromer, maar ik leid toch een doodgewoon bestaan. Mijn dagen vullen zich met woorden, met beelden, met foto’s, met namen, met muziek, met beelden uit films. Zoals de slotscène uit Forrest Gump, Het leven betekent niet veel, maar sommige momenten en vooral mensen zoals jou betekenen alles.
Gefeliciteerd met je verjaardag.
Te quiero.::
Bogotá is a city of sinners, remmants of wilderness have been left behind. Through these great sunken mountains you can traverse the city, beneath the streets. Look up to the floating neigbourhoods, full of a significant presence in the city’s literature.
I dove into Bogota’s sunken rooms of green sunlight. Then, I found out I was still half a city away. Again and again I saw green before me and the eye had to search along the wall of sky to the smoke of burnt tobacco across bridges and streets. They all connect the dots together. It was a moment of cubism.
It’s a rainy city, winds and rains sweep the fictional city, gathering and sorting detritus: leaves, lost papers, a winter’s accumulation of words.
All winter I wore the city like the skin on a still body of water; it floated above me and I breathed it in as if through gills. It weighed upon me, like water measuring the weight of souls. But in this season I rise through it, muddying the water, breaching the surface. The winter has made me feral, and now I roar through Bogota with my teeth bared, biting at the wind.
I am voracious.
All at once the city is suffused with light, and alive with its own shouting narratives. The mood in the cab line is festive; you feel fierce joy at the way people scream their brains out at the margins of the highway. Even dog shit is amusing, for now.
Bogota quickens, until its stories spill out in a gush of muddy water and cigarette butts. Newborn, they are unkempt and demanding. They scream for attention. They grow to monstrous adolescence in days, writing coarse poems in the red buses laneways. Security guards follow them in galleries, protecting a so called painting, true art. They have no regard for history.
But at night they curl at the base of bridges by numbers…
116
127
134
100
68
they curl, warmed by the vibration of the city’s traffic. It pulsates in them, and by dawn they have memorized the urban cadences. A lightbulb pops at the hacienda and someone is there to record it, knowing that small tragedies are metaphors for the large ones. A contruction site reveals a row of bottles, pipe stems and fossils, and suddenly the city grows a memory, for now. Two stories pass on breakdown buses, a glimpse of love found, lost, or ignored. But that’s all right: there’s always another one coming along, dawling infront of the fruit stall, feeding stale crusts to pigeons and sparrows, grabbing a hot dog before the evening ends, drinking Jack before midnight, walking headlong through the traffic, or being wheeled along in a public little bus, ejecutivo.
Bogota is liminal. It is also alluvial, vulvar and valvular. You might add: it is vulgar. And I would reply: it is learning to speak, let it.
Few of us can say we were born in this city, but we give birth to it everyday.
Usaquen
UN
Plaza del Che
MamBo's view
Parque Nacional
::
Ik zit tussen nu en ooit, maar nooit was altijd erbij... Siempre a la orden!
Uma noite de música afinada com as harmonias telúricas, vibrações e rítmos... `Se sumergió en la algarabía caliente de los pimpiabotas y los vendedores de pájaros, de los libreros de lance y de los curanderos y las pregoneras de dulce que anunciaban a gritos por encima de la bulla cocadas de piña para la niña, las de coco para los locos, las de panela para Micaela." *El amor en los tiempos del cólera
About L. Beltrán:
Blogger
moon phases |
